Jest takie miejsce nad Bałtykiem, gdzie czas odmierza ogromna klepsydra. Wypełniona najdrobniejszym i najbielszym piaskiem jaki widziałem.
Do tego miejsca docieramy jak do oazy, choć przypomina bardziej pustynię.
Nawet latem jest tam względnie spokojnie, ale dopiero poza sezonem można poczuć się naprawdę samotnie.
Ktoś mnie kiedyś zapytał, czy taka pustka nie jest przygnębiająca.
Przeciwnie.
To jedno z najbardziej podnoszących na duchu miejsc, jakie znam.

P.S. W oczekiwaniu na kolejny „Turnus Czerwcowy” – pozdrowienia dla wszystkich, którzy tak jak my pokochali ten fragment wybrzeża.